ช่วงวันหยุด กับความสุขที่เพิ่งผ่านมา
จริงอย่างที่มีคำพูดที่ว่า 'ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ' คงเป็นอีกช่วงเวลาที่อยากหยุดเวลาให้นิ่งๆ ให้ฝนให้ฟ้า ให้ใบหญ้าให้ใบไม้ ให้ลมพัดผ่านไป ให้ข้าพเจ้าได้มีความสุขแบบนี้นานๆ แต่คงเป็นไปไม่ได้ แต่จะขอเก็บบันทึกเรื่องราวต่อจากนี้ว่า ข้าพเจ้ามีความสุขมาก และคาดว่าหลายๆ คนก็คงมีความสุขเหมือนข้าพเจ้าเช่นกัน
เรื่องราวมีอยู่ว่าปีนี้ ช่วงนี้ ผมจะต้องเดินทางกลับบ้านทุกปี แต่ปีนี้ ดีใจเป็นอย่างมากที่แม่ขึ้นมาเยี่ยมที่บ้าน จากที่แม่เคยบอกไว้หลายๆ ครั้งที่กลับไปว่า อยากมาดูบ้าน ที่อยู่ ที่กินของผมเช่นกัน ผมไม่ใช่คนแถบนี้ และเกิดที่นี้ แต่ผมมาทำมาหากินที่นี้ สร้างหลักสร้างฐานที่นี้ (จากไม่มีอะไรมาเลย) ขอบคุณที่มีวันนี้ได้(ภูมิใจเล็กๆ) เมื่อเราอยู่ในที่ไม่ใช่บ้านเกิด เมืองนอนของเรา ความยากลำบากเป็นอย่างไร ผู้เป็นแม่จึงอยากจะเห็นว่าลูกของท่านเป็นอยู่อย่างไร ความสุขครั้งนี้จึงได้เกิดขึ้น
(ฝีมือแม่ มาทำให้ไว้ครับ ทำเก่งซะด้วย สวยอีกต่างหาก)
จัดแจง จัดวันหยุด เตรียมตัวไปรับท่านเรียบร้อย ถึงพัทยา แม่อยู่กับผมเกือบ 1 อาทิตย์ ทุกที่ทีี่ผมยืนและคุยโทรศัพท์ให้แม่ฟัง ผมพาแม่ไปที่จุดตรงนั้นหมดครับ ผมอยู่พัทยา ผมเที่ยวไปไหนบ่อยบ้าง ผมพาท่านไปเที่ยวทุกที่ที่ผมไป(ถึงจะไม่หมด) แต่คิดว่าคงเพียงพอ สำหรับคนสูงอายุคนหนึ่ง กับแรงในการเดินทาง 555+ (ได้ข่าวว่ากลับไปถึงบ้านแล้ว เหนื่อยหมดแรงเลย)
เราเริ่มต้น ที่แรกด้วยวัดจีน ที่ทุกครั้งผมไปไหว้ ก็โทรหาท่านตลอด (สถานที่แก้ปีชงของผมด้วย) วันนี้ท่านได้มาเห็นเองแล้ว(ดีใจมาก)
ตลาดน้ำ 4 ภาคครับ ที่ผมนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว สำหรับการไปเดิน แต่ท่านไม่เคยไป เป็นที่ที่ผมคิดไว้ตลอดถ้า มาแล้วต้องพาไปเดินเล่น แม่พูดถึงธุรกิจ สภาพชีวิต ความแตกต่างของคนแถวนี้ กับที่บ้านตลอดเวลา
ต่อไปคือวัดญาณสังวราราม เป็นสถานที่ ที่ผมต้องพาไปเที่ยว และไหว้พระแน่ๆ ที่นี่ล่ะ ผมเห็นรอยยิ้มท่านเยอะที่สุด แม้จะเหนื่อยจากการเดินชมก็ตาม 555+
เป็นช่วงเวลาที่อยากให้แม่มีความสุข และเปิดหูเปิดตา ผ่อนคลาย จากการทำงานหนัก ช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ค่อยเห็นแม่เที่ยวมากนัก หรือน้อยจนนับครั้งได้เลยครับ
เพิ่งรู้ว่าแม่ชอบถ่ายรูปกับกล้องหน้าด้วย 555+
วันเดินทางกลับ ก็แอบเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปส่งแม่ถึง กทม.(เห็นว่านั่งรถทัวร์แบบนี้สะดวกครับ และแม่ก็เป็นห่วงลูกตอนขับรถกลับกลางคืนด้วย) แต่โชคไม่ดีช่วงเดินทางจากพัทยานิดหน่อย รถทัวร์ บ. พัทยารุ่งเรืองทัวร์ ที่แม่ไป เสียก่อนเข้าสายใต้(ซึ่งโอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก) จำเป็นต้องต่อ Taxi ไปอีกหน่อย เหนื่อยแล้วสงสารท่านจริงๆ รู้นี้ขับขึ้นไปส่งที่กรุงเทพฯ ดีกว่า แต่เป็นเหตุการณ์ เราไม่ได้คาดคิดจริงๆ คิดว่าจะสะดวกที่สุดแล้วซะอีก
บทเรียนครั้งนี้สอนให้รู้ว่า แม่อายุเริ่มมากแล้ว การเดินทางแบบนี้คงไม่ไหวแล้ว เหนื่อยมากครับ(ผมบอกแม่ไปก่อนหน้าแล้ว) ครั้งต่อไป ไม่ขึ้นเครื่องก็ต้องไปรับเองแล้วครับ แต่ท่านกลับถึงบ้านได้ปลอดภัย ผมก็สบายใจแล้วครับ
ผมกับแม่ได้พบเจอหน้ากัน เพียงปีละประมาณ 2 ครั้ง ใครที่มีแม่อยู่ใกล้ๆ กอดท่านให้แน่นๆ นานๆ นะครับ ไม่ต้องบอกผมนะ (เพราะผมจะแอบอิจฉา) ปล. ผมไม่รู้สึกว่าห่างนะครับ เพราะเราได้คุยกับทางโทรศัพท์บ่อยๆ อยู่แล้ว เพียงแต่เหนื่อยๆ ใจล้า กายล้า ไม่ได้กอดแม่ก็เท่านั้นเองครับ(กอดเมียแทน555++)