เรื่องราวช่วงเวลากลับบ้านไปเยี่ยมแม่น้องๆ ปี 60
อีกเรื่องหนึ่งที่ต้องเขียนและจดจำไว้ทุกๆ ปี พอๆ กับไดอารี่ออนไลน์เล่มหนึ่งก็ว่าได้คือ ช่วงเวลาที่เดินทางกลับบ้าน เพราะผมมีโอกาสกลับบ้านเกิดไ...
อีกเรื่องหนึ่งที่ต้องเขียนและจดจำไว้ทุกๆ ปี พอๆ กับไดอารี่ออนไลน์เล่มหนึ่งก็ว่าได้คือ ช่วงเวลาที่เดินทางกลับบ้าน เพราะผมมีโอกาสกลับบ้านเกิดไม่บ่อย ด้วยหน้าที่ การงาน ความรับผิดชอบ และหลายๆ อย่าง ทำให้ไม่สามารถเดินทางบ่อยๆ ได้
ปีนี้ผมเดินทางโดยสายการบินใหม่ที่น้องชาย ที่มารับราชการที่กำแพงเพชรแนะนำ เพราะน้องกลับบ้านบ่อยกว่าผม ก็ครอบครัวอยู่โน่นทั้งหมดน่ะครับ ส่วนผมเองก็มีแม่กับน้องนี่ล่ะ(ผมมาสร้างครอบครัวอาศัยอยู่ที่พัทยา) เผื่อใครเข้ามาอ่านบล็อกจะไม่ทราบ อิๆ จริงๆ ก็เล่ามาทุกเรื่องแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
ผมจองเที่ยวบินของสายการบินไลอ้อนแอร์ เอาที่ประหยัดที่สุด ก็เห็นคนบ้านผม นครศรีฯ เดินทางด้วยเครื่องบินกันมากขึ้น เที่ยวที่ผมไปกลับ แน่นทุกที่นั่งเลย สังคมปัจจุบันเร่งรีบ บวกกับเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าเดินทางแบบนี้จะคุ้มกว่า แต่ถ้าเดินทางหลายๆ คนก็ต้องรถยนต์ส่วนตัวครับ ครั้งนี้ผมเดินทางคนเดียวเลยเลือกทางนี้
จุดนี้คือถนนที่บ้านที่ผมคุ้นเคยครับ แต่ชุมชนสังคมไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะ
อีกหนึ่งสถานที่ ที่ต้องไปเที่ยวเพราะอยู่ใกล้ๆ บ้าน คือ น้ำตก เพราะแถวนี้หาที่ไปยาก
เห็นน้องๆ หลานๆ เล่นน้ำ เรานั่งจิบเบียร์เย็นๆ ก็มีความสุขอีกแบบหนึ่ง แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์สำหรับผม ผมอยากให้ทุกๆ คนได้อยู่ใกล้ๆ กันมากกว่า นั้นคือ ความสุขของชีวิต แต่เมื่อผมเลือกทางเดินนี้แล้ว เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด ทุกคนคงไม่มีใครอยากทิ้งบ้านเกิด แต่สำหรับผมไม่คิดว่าจะมาใช้ชีวิตไกลบ้านแบบนี้ แต่ไม่มีใครเลือกได้ ชีวิตผมก็เลยสุขๆ ทุกข์ๆ เคล้ากันไปเช่นนี้
ปีนี้ความตั้งใจผมคือมาหาแม่โดยเฉพาะ เพราะเมื่อปีที่แล้ว ไม่ได้กลับบ้านเลยครับ เพราะชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงในเรื่องงานเล็กน้อย ปีนี้จึงจองคิวกลับบ้านตั้งแต่ต้นปี
ปีนี้ผมกลับบ้านประมาณ 4-5 วัน โดยมากอยู่กับบ้านมากกว่า ก่อนกลับก็เลยไปเที่ยวทำบุญวัดเจดีย์ (ไอ้ไข่) สมกับความตั้งใจไว้ครับ ได้ไอ้น้องชายที่กุมไข่คุณไอรอนแมนนี่ล่ะ นำทีมเที่ยว(พลขับ) อิๆ ขอบคุณบาวเฮ้อ
ครอบครัวของน้องชายครับ นานๆ ก็เจอกันทีเหมือนกัน เพราะต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ตามภาระหน้าที่ของตนครับ
การเดินทางคือการเรียนรู้ เพื่อเข้าใจว่า เราต้องเดินทางทำไม เพื่ออะไร เมื่อหัวใจพองโต พร้อมที่จะรับบทหนักเต็มที่ได้ สำหรับผม ผมมองว่ากำลังใจสำคัญที่สุดที่จะฝ่าฟันปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ไปได้ บล็อกเรื่องนี้ขอให้กำลังใจตัวเอง และครอบครัวให้ผ่านทุกๆ อย่างไปได้ครับ...ต้องใช้ความอดทนจริงๆ ครับ
ปล.ปีนี้กลับบ้านภาพไม่เยอะครับ แต่มีเรื่องราวเยอะ ที่นึกมาเล่าไม่หมดครับ
ปีนี้ผมเดินทางโดยสายการบินใหม่ที่น้องชาย ที่มารับราชการที่กำแพงเพชรแนะนำ เพราะน้องกลับบ้านบ่อยกว่าผม ก็ครอบครัวอยู่โน่นทั้งหมดน่ะครับ ส่วนผมเองก็มีแม่กับน้องนี่ล่ะ(ผมมาสร้างครอบครัวอาศัยอยู่ที่พัทยา) เผื่อใครเข้ามาอ่านบล็อกจะไม่ทราบ อิๆ จริงๆ ก็เล่ามาทุกเรื่องแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
ผมจองเที่ยวบินของสายการบินไลอ้อนแอร์ เอาที่ประหยัดที่สุด ก็เห็นคนบ้านผม นครศรีฯ เดินทางด้วยเครื่องบินกันมากขึ้น เที่ยวที่ผมไปกลับ แน่นทุกที่นั่งเลย สังคมปัจจุบันเร่งรีบ บวกกับเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าเดินทางแบบนี้จะคุ้มกว่า แต่ถ้าเดินทางหลายๆ คนก็ต้องรถยนต์ส่วนตัวครับ ครั้งนี้ผมเดินทางคนเดียวเลยเลือกทางนี้
จุดนี้คือถนนที่บ้านที่ผมคุ้นเคยครับ แต่ชุมชนสังคมไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะ
อีกหนึ่งสถานที่ ที่ต้องไปเที่ยวเพราะอยู่ใกล้ๆ บ้าน คือ น้ำตก เพราะแถวนี้หาที่ไปยาก
เห็นน้องๆ หลานๆ เล่นน้ำ เรานั่งจิบเบียร์เย็นๆ ก็มีความสุขอีกแบบหนึ่ง แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์สำหรับผม ผมอยากให้ทุกๆ คนได้อยู่ใกล้ๆ กันมากกว่า นั้นคือ ความสุขของชีวิต แต่เมื่อผมเลือกทางเดินนี้แล้ว เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด ทุกคนคงไม่มีใครอยากทิ้งบ้านเกิด แต่สำหรับผมไม่คิดว่าจะมาใช้ชีวิตไกลบ้านแบบนี้ แต่ไม่มีใครเลือกได้ ชีวิตผมก็เลยสุขๆ ทุกข์ๆ เคล้ากันไปเช่นนี้
ปีนี้ความตั้งใจผมคือมาหาแม่โดยเฉพาะ เพราะเมื่อปีที่แล้ว ไม่ได้กลับบ้านเลยครับ เพราะชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงในเรื่องงานเล็กน้อย ปีนี้จึงจองคิวกลับบ้านตั้งแต่ต้นปี
การเดินทางคือการเรียนรู้ เพื่อเข้าใจว่า เราต้องเดินทางทำไม เพื่ออะไร เมื่อหัวใจพองโต พร้อมที่จะรับบทหนักเต็มที่ได้ สำหรับผม ผมมองว่ากำลังใจสำคัญที่สุดที่จะฝ่าฟันปัญหาและอุปสรรคต่างๆ ไปได้ บล็อกเรื่องนี้ขอให้กำลังใจตัวเอง และครอบครัวให้ผ่านทุกๆ อย่างไปได้ครับ...ต้องใช้ความอดทนจริงๆ ครับ
ปล.ปีนี้กลับบ้านภาพไม่เยอะครับ แต่มีเรื่องราวเยอะ ที่นึกมาเล่าไม่หมดครับ
Share
