ได้มีโอกาสเขียนบล๊อกเล่าเรื่องราวช่วงกลับบ้านที่นครศรีฯ(บ้านเกิด) ปีนี้อีกครั้งครับ ซึ่งก็เขียนบล๊อกไว้อ่านทุกๆ ปี อ่านของปีที่แล้ว >>http://jirawath.blogspot.com/2014/04/57_56.html
ก็มนุษย์ทำงานอย่างผม ที่ย้ายถิ่นฐานมาสร้างอาชีพแถบนี้ ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมแม่พี่น้องที่บ้าน ซึ่งก็ตั้งใจว่า ปีล่ะ2ครั้ง แต่ด้วยการเหตุผลหลายๆ อย่างจึงไม่อาจจะทำได้ ก็เป็นคนกลัวการจากลา ความรู้สึกมันโหวงเหวง ปนเศร้า จำได้เคยดร่าม่าจึงน้ำตาแตกแบบหนักมากมาแล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนต่างรู้ว่าทางข้างหน้า เราทุกคนต้องทำอะไร สิ่งไหนคือความจำเป็น สิ่งไหนที่ต้องเผชิญแบบเลือกไม่ได้ แหละนั้นคือ สิ่งที่ยึดเหนี่ยวให้จิตใจผมเองแข็งแกร่งขึ้น
ก็มนุษย์ทำงานอย่างผม ที่ย้ายถิ่นฐานมาสร้างอาชีพแถบนี้ ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมแม่พี่น้องที่บ้าน ซึ่งก็ตั้งใจว่า ปีล่ะ2ครั้ง แต่ด้วยการเหตุผลหลายๆ อย่างจึงไม่อาจจะทำได้ ก็เป็นคนกลัวการจากลา ความรู้สึกมันโหวงเหวง ปนเศร้า จำได้เคยดร่าม่าจึงน้ำตาแตกแบบหนักมากมาแล้ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนต่างรู้ว่าทางข้างหน้า เราทุกคนต้องทำอะไร สิ่งไหนคือความจำเป็น สิ่งไหนที่ต้องเผชิญแบบเลือกไม่ได้ แหละนั้นคือ สิ่งที่ยึดเหนี่ยวให้จิตใจผมเองแข็งแกร่งขึ้น
ปีนี้การกลับบ้านก็แตกต่างกับปีที่แล้วคือ ไม่ได้ตรงกับเทศกาลพอดิบพอดี และก็มีลูกสาวเป็นเพื่อนร่วมทางด้วย เธอโตที่จะเดินทางกับผมได้แล้ว จริงๆ ก็เป็นที่ผมเองไม่เคยพาเธอไปช่วงประถมซะมากกว่า เพราะผมเองก็เห็นความเหน็ดเหนื่อยในการเดินทางโดยรถทัวร์มาก่อน เลยรู้สึกกลัวที่จะให้เค้าเดินทางกับเราด้วย(อันนี้ก็ผิด ผมควรจะฝึกเธอตั้งแต่เล็กๆ แล้ว) แต่ก็เดินทางไป-กลับโดยสวัสดิภาพครับ
งั้นเริ่มต้นเล่าเลยดีกว่า ปีนี้คงใช้รูปแบบเดิมคือ จองตั๋วผ่านไทยรูทดอทคอมทั้งไปและกลับ
ผมออกเดินทางจากพัทยาโดยแวะรับลูกสาวที่สายใต้ เพื่อเอาชัวร์ไว้ก่อนเลยเดินทางซะไว ถึงสายใต้เลยคอยกันนานหน่อย เลยเดินรอบสายใต้ซะจำได้ทุกซอกทุกมุม(จะเดินทำไมฮ่าๆๆๆ) พอดีผมเดินหาของฝากให้น้องด้วยครับ
เอาเอกสารจากที่จองไว้ไปแลกตั๋วทั้งไปและกลับ สะดวกดีครับ
พูดถึงบรรยากาศบนรถทัวร์ก็ได้ในรูปแบบของการซื้อล่ะครับ เที่ยวไปแพงหน่อย สะดวกสบาย ขากลับน้อยหน่อยก็ตามราคา(เนื่องจากผมหาจองวันกลับ 24 ที่นั่งไม่ได้ )
เราเดินทางไปถึงบ้าน คุณย่าและอาๆ ก็มาคอยรับเรียบร้อย ก่อนเดินทางไปจุดหมายต่อไป เราเลยไปไหว้พระกันก่อน ถือว่าเราถึงคอนฯ เรียบร้อยแล้ว
คุณย่ากับคุณหลาน ปีนึงจะเจอกันทีครับ(ก็หลานสาวคนแรกนี่ครับ) ส่วนหลานสาวคนที่สองจะอยู่ในความทรงจำเสมอครับ(น้องครีม)
เราเดินทางถึงบางขัน จ.นครศรีฯ กันช่วงสายๆ เย็นมาเด็กอยากกินหมูย่าง คุณย่าเลยจัดให้
จานนี้มือย่างเองครับ ย่างเองกินเอง อร่อยครับ มีเบียร์จิบนิดหน่อย (เที่ยวนี้ลืมบอก มีเด็กไปควบคุมการบริโภคปริมาณแอลกอฮอล์ ฮ่าๆๆ) เลยอดเมาซิครับ(จริงๆ ก็ดีนะ สุขภาพเริ่มไม่ค่อยไหวกับการเมาแล้ว)
ถึงบ้านวันแรกไม่ค่อยมีอะไร พักผ่อนครับ เริ่มต้นการเที่ยวเลยเป็นอีกวัน วันที่สอง 17/04 เริ่มภารกิจเที่ยว อื่นแรกคือ อากาศร้อนมาก ช่วงเที่ยงๆ เลยพากันไปน้ำตกโยงกัน
เป็นการเล่นน้ำตกในรอบหลายๆ ปี ฮ่าๆๆ เพราะที่พัทยาไม่มีให้เล่น อิๆ จะเล่นโน่นครับ จันทบุรีหรือตราดแถบโน่นเลย(เป็นสิ่งที่ไม่ได้พูดนะ...ในความคิดอยากหยุดเวลาของความสุขแบบนี้ไว้นานๆ เลย...) จำได้ว่ากลับถึงบ้านหิวโหยมาก คุณย่าจัดหมูอบ ต้มไก่ขมิ้น ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหายแว๊บไปพริบตา ฮ่าๆๆ
ช่วงอยู่บ้านย่า สามพี่น้องได้เจอกันอีกครั้ง
และล่างนี้คือภาพเมื่อหลายปีที่แล้ว ณ ตำแหน่งเดิม
วันที่ 18/04 : วันนี้เป็นวันเที่ยวไกลที่สุดคือไปกระบี่กัน ที่แรกเลยไปเล่นน้ำทะเลกันที่หาด หาดนพรัตน์ธารา เป็นครั้งที่สอง ซึ่งผมได้มาเที่ยวเมื่อปีที่แล้ว
เล่นน้ำทะเลกันสักแป๊บ เราก็ออกจากตรงนี้ ไปเที่ยวต่อ ตอนแรกกะว่าจะเข้าไปเที่ยวที่ สวรรค์ชั้น 7 in Krabi แต่อากาศร้อนมาก ช่วงเที่ยงๆ บรรยากาศน่าเที่ยวช่วงเย็นๆ ครับ เราเลยไปเที่ยวต่อกันที่ สุสานหอย แต่ไม่ได้เห็นครับ น้ำขึ้น แต่ก็เก็บภาพและเดินเล่นกันอยู่สักพัก
และก็ต่อด้วยสถานที่อีกแห่งที่น้องชาย บอกว่าอยากพาพี่มาเที่ยวชมตั้งแต่ เริ่มคุยกันว่าจะกลับใต้ นั่นคือ วัดถ้ำเสือ จ.กระบี่ เป็นอีกหนึ่งวัดที่พบเห็นทัวร์นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ
ถึงตรงนี้ พวกเราเริ่มเหนื่อยกันพอสมควร เลยจบทริปการเที่ยววันนี้ไว้แค่นี้ครับ
วันที่ 19/04 : เป็นวันเตรียมเดินทางกลับมาพัทยา ขึ้นรถช่วงเย็นๆ เด็กน้อยเคยบอกคุณย่าไว้ช่วงแรกๆ ว่าอยากกินขนมครก ผมเดาว่าเธออยากลองแทงขนมครกซะมากกว่า(เอาเข้าจริงยากมิใช่น้อย ฮ่าๆๆ)
ได้เครื่องแกงกลับมา อิๆ เพราะพัทยาหาเครื่องแกงใต้อร่อยๆ ยาก เราเดินทางกลับมากรุงเทพฯ และก็ส่งเธอให้เที่ยวเล่นที่กรุงเทพฯ ช่วงปิดเทอม ผมก็นั่งรถกลับพัทยา เตรียมทำงานอีกวัน แต่ก็ได้ไข้หวัดกลับมาครับ ทั้งผมทั้งลูก สงสัยจะเที่ยวจนเหนื่อย นอนไม่ค่อยเต็มอิ่ม แต่ ณ ตอนเขียนบล๊อกนี้อาการดีขึ้นเยอะแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับวันกลับมา
จริงๆ ผมอัพเดตรูปต่างๆ นี้ตอนช่วง ณ เวลานั้นไปหมดแล้ว(เปิดซิม ais เพื่องานนี้โดยเฉพาะ) สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ต่อ แต่ขอบ่นหน่อย แถบนั้น Dtac ที่ผมใช้แทบอยากโยนทิ้ง หาสัญญาณไม่ได้เลย ผมอัพรูปใน social นานๆ ไปจะไล่หาใน timeline ยาก เลยเก็บมารวบรวมไว้เขียนเป็นบล๊อกเรื่องเล่า ..ผมขอแบ่งความสุขช่วงนี้ให้ทุกๆ คนครับ ..ใครที่มีแม่อยู่ใกล้ รักท่าน กอดท่าน ดูแลท่านให้ดีๆ นะครับ...จบ...
ปล. ภาพถ่ายผมอัพไว้ที่ http://www.flickr.com/pnirak ครับ