สวัสดีครับ จริงๆ เรื่องนี้ผมไม่แน่ใจว่าจะเอามาเล่าใน blog ดีหรือเปล่า แต่คิดอีกทีก็เรื่องธรรมดาของโลกของเรา มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรม คงเห็นผม post ขึ้นทวิตเตอร์ และ facebook เรื่อยๆ ช่วงเดินทางนะครับ ซึ่งผมต้องกลับด่วน 3 วันเพื่อไปร่วมงานศพพ่อเฒ่า(พ่อของแม่) เพราะท่านก็เปรียบเหมือนพ่อคนหนึ่งของผมที่เคยสั่งสอนผมมาตั้งแต่เด็ก ท่านคนนี้ล่ะที่สอนแนวทางการดำเนินชีวิตให้ผม และผมเองก็ได้นำมาใช้ในปัจจุบัน
เมื่อตั้งอยู่ ก็ต้องดับไป ทุกผู้ทุกนาม เหลือไว้แค่คุณงามความดีอันเป็นที่รักใคร่ของทุกคนครับ
ดูจากแขกเยอะมากๆ ให้เกียรติมาแสดงความเสียใจในงานศพครั้งนี้ครับ
รถสำหรับแห่ไปยังวัดครับ ก็ตามอัตภาพครับผม
สำหรับการเดินทางของผมครั้งนี้ ได้ฝากให้คุณภรรยาจองเที่ยวบินไว้ให้ทั้งขาไป-ขากลับ การเดินทางทุกอย่าง คล่อง ปลอดภัยทุกอย่างตลอดการเดินทาง ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยได้นั่งเครื่องบินบ่อยนัก และครั้งนี้เป็นครั้งที่สองเองครับ(เดินทางคนเดียวด้วย)
โอกาสนี้เลยได้กลับไปเยี่ยมแม่และน้องๆ สองครั้งเลยครับในรอบปีนี้ ถึงแม้ตอนจากมาจะเหงาๆ สักหน่อย แต่ชีวิตที่ยังอยู่ก็ต้องสู้ต่อไปครับ อุปสรรคจะวัดความแข็งแกร่งของคนเราเสมอครับ แต่อย่างหนึ่งที่ผมไม่ค่อยไหวคือ 555 ทำสวน
พอดีน้องชายให้ไปช่วยเก็บมะพร้าว(ที่ปลูกในสวนปาล์ม) อิอิ แล้วให้คนที่นั่งจิ้มแต่คีย์บอร์ดเนี้ยนะ ฮ่าๆๆ ทำไปตามมีตามเกิดล่ะครับ แม่เป็นชาวสวนแต่ลูกทำสวนไม่เป็นก็เป็นอย่างนี้ล่ะ และยังนึกภาพไม่ออกถ้าผมจะกลับไปทำสวนแล้วจะเป็นอย่างไรนิครับ
สิ่งที่ได้จากการเดินทางครั้งนี้ การรู้จักความเป็นตัวตนของตัวเอง เข้าใจหลักการของชีวิตง่ายๆ ทำความดีก่อนจากโลกนี้ไป ล้วนมีแต่คนสรรเสริญ เผื่อความไม่แน่นอนของชีวิตไว้บ้าง การจากไปด้วยความสุข รอยยิ้ม รอยน้ำตา ยังมีไว้ให้ได้จดจำเสมอๆ ...ผมรักพ่อเฒ่าครับ